Albert market var dagens mål. Me starta seint (rundt 11) og køyrde avgarde med godt mot. Då me kom til Banjul var det ein kort og forvirrande diskusjon som førte oss inn i det lokale markedet. Ingen av oss ville dit, men me endte der likevel. Det var ei spennande reise blant høner, fisk og ymse lanbruksprodukt utan det store kjøpepresset. Etterpå gjekk me inn i tourist market, og då begynte presset å melda seg. Våre evner som prutarar vart sett skikkeleg på prøve. Me gjekk på ei sjappe for å kjøpa «talking-drum» til Jonas, og pappa vart frista til å kjøpa ei djembe. Jados forsikra at frakten heim var «no problem» og tida vil visa om han har rett. Turen rundt i markedet var prega av at det var søndag... lite kundar og masse innsats på oss få j... som var der. Gunvor vart fort utslitt, men Roar tykte det var litt morsomt. Det er ein klar fordel å ikkje villa handla med dette systemet.
På vegen heim stoppa me hjå Jados sin skreddar som skulle sy trekk til djemben. Det kosta 300 gmd i material, og arbeidet betalte me «from your heart»... Korleis skal me finna ut av det....?Vel heime ville Gunvor ut i «spissroten» utanfor hotellet for å skaffa seg ei taska med afrikansk mønster. Me gjekk til bod nr 6 som me lenge hadde lovd eit besøk. Roar starta ein forhandling om veska som var steinhard. I mellomtida lot Gunvor seg lura inn i klesavdelinga og ho fann ein fin kjole. Kjoledama var søstera til veskemannen, så me kunne køyra felles forhandlingar. Etter at Roar hadde overtalt alle (inklusive Gunvor) om at han tenar alle pengane i familien, fekk han føra forhandlingane. Ti beinharde minuttar seinare var alle fornøgde.
Så reiste me ut med Jados og Musa, for å ha ein avskjedsmiddag. Ein hyggeleg gest som alle kosa seg med. Gutta fekk dessert , for sikkert første gang i sitt liv, og alle var nøgde. Det var ei trivlig stund.
Det er ei vemodig stund når me forlet Afrika, og våre nye venner her er ikkje minst prega av stundens alvor. Det blir spennande å sjå korleis avskjedens alvor vert i morgon. Håpar det vert OK.
